ایمپلنت بدون جراحی

ایمپلنت بدون جراحی روشی آسان برای کاشت دندان است .روشی که به صورت معمول برای گذاشتن ایمپلنت در فک استفاده می شود جراحی باز و قرار دادن ایمپلنت و بخیه زدن است . در کلینیک تخصصی دندانپزشکی Dencare ایمپلنت دندان را به تکنیک پانچ و  ایمپلنت بدون جراحی و بخیه گذاشته می شود .  دراین روش در روش ایمپلنت بدون جراحی یا تکنیک پانچ حتما نیاز به CBCT  یا اسکن سه بعدی فک می باشد .

این اسکن بایستی از محلی که قرار است ایمپلنت بدون جراحی قرار داده شود تصویر سه بعدی ارائه دهد . متخصص ایمپلنت با داشتن این تصویر کیفیت کار را می تواند تضمین نماید. متخصص ایمپلنت آنگاه ایمپلنت دندان را با وسیله مخصوص ایمپلنت پانچی یا ایمپلنت بدون جراحی در محل مناسب خود در استخوان فک قرار می دهد.

مزایای ایمپلنت بدون جراحی

مزایای استفاده از این روش عبارتند از:

• بدون استفاده از تیغ جراحی و بدون بخییه
• افزایش سرعت کار قرار دادن ایمپلنت فوری
• خونریزی لثه بسیار کم یا هیچ می باشد
• بدون درد و ناراحتی پس از عمل
• بدون تورم و اکیموز و عوارض جانبی
• افزایش در صد موفقیت درمان

شرایط استفاده از روش ایمپلنت بدون جراحی

 – استخوان کافی جهت این کار وجود داشته باشد و فرد نیاز به پیوند استخوان یا GBR  نداشته باشد .

 – مهارت و دانش کافی متخصص ایمپلنت و داشتن تجهیزات لازم

 – لثه کراتنیزه به میزان کافی وجود داشته باشد

اولین شرط لازم برای بکار بردن تکنیک پانچ یا ایمپلنت بدون جراحی این است که این روش بایستی حتما توسط متخصص ایمپلنت که دارای دانش و تجربه و مهارت کافی است صورت پذیرد چون در غیر این صورت احتمال خطا زیاد می شود . علاوه بر این نیاز به تجهیزات دندانپزشکی خاصی است و مراجعه کننده بایستی عکس سه بعدی یا CBCT  از محل مورد نظر برای قرار دادن ایمپلنت را داشته باشد .در صورت نداشتن این نمای سه بعدی از فک احتمال خطا افزایش می یابد.

در واقع ایمپلنت پانچی درمان ایمپلنت را بسیار سهل و آسان می کند و فرد را علاقه مند به درمان های بعدی ایمپلنت خود می نماید .

تفاوت نتیجه کار روش جراحی و تکنیک پانچ

منظور این است که آیا نتیجه کار بعد از یک سال یا بیشتر آیا بین روش قدیمی قرار دادن ایمپلنت با جراحی باز و ایمپلنت بدون جراحی تفاوتی دارد یا خیر . در جواب باید گفت طی چندین مقاله وتحقیق علمی که در دانشگاه های دنیا صورت گرفته است تفاوتی بین این دو روش در نتیجه و طول عمر ایمپلنت مشاهده نشده است . در تجربه پانزده سال استفاده از این روش توسط دکتر بزرگ متخصص ایمپلنت از آلمان ایشان هم تفاوتی در نتیجه درمان بین این دو روش مشاهده نکرده اند و حتی تز تحقیقاتی تخصص ایشان در دانشگاه فرانکفورت هم که در این مورد است به این مسئله اشاره می کند.

بنابراین با توجه به اینکه تفاوت معنی داری بین نتیجه دو روش ایمپلنت با تکنیک پانچ و روش قرار دادن ایمپلنت با جراحی مشاهده نشده است . و با توجه به اینکه روش ایمپلنت بدون جراحی بسیار بسیار برای کسی که درمان ایمپلنت برایش انجام می گیرد راحت تر است . توصیه متخصص ایمپلنت این است که در جاییکه امکان استفاده از این روش وجود دارد از تکنیک پانچ استفاده شود.

تکنیک پانچ بافت نرم

در این تکنیکقطر خاص کوچکی از بافت نرم پوشاننده را که مطابق با قطر برنامه ریزی شده فیکسچر ایمپلنت است، جدا می کند. ماهیت آن رزکتیو است و معمولاً با استفاده از پانچ بافت نرم یا فرز انجام می شود.

یکی دیگر از روش‌های رزکتیو، تکنیک بافت نرم مستقیم است و شامل برداشتن بافت نرم در حین آماده‌سازی بستر ایمپلنت با استفاده از مته‌های جراحی استئوتومی است. از آنجایی که این تکنیک ها هر دو ماهیت رزکتیو دارند، اجازه بستن اولیه و غوطه ور شدن فیکسچر ایمپلنت را نمی دهند و به همین دلیل تنها زمانی می توان از آنها استفاده کرد که یک تکنیک جراحی تک مرحله ای مطلوب و مناسب باشد.

ماهیت رزکتیو آنها به این معنی است که ارزیابی دقیق کیفیت و کمیت بافت کراتینه شده مورد نیاز است. حداقل 1.5 میلی متر بافت کراتینه شده اطراف ایمپلنت در اطراف ایمپلنت پس از جراحی مورد نیاز است تا عناصر اپیتلیال و بافت همبند برای یکپارچگی بافت نرم و توسعه عرض بیولوژیکی فراهم شود. همچنین بافت هایی را فراهم می کند که در برابر تحلیل بافت نرم پایدارتر و مقاوم تر هستند که به نوبه خود به تسهیل اقدامات بهداشت دهان و دندان کمک می کند، و در نتیجه خطر بیماری اطراف ایمپلنت را به حداقل می رساند.

روش مینی برش ایمپلنت بدون جراحی

روش مینی برش غیر رزکتیو است و شامل قرار دادن یک برش کوچک برای دسترسی به استخوان آلوئولی زیرین است. این برش باید اندازه کافی داشته باشد تا مته های استئوتومی را در خود جای دهد و امکان قرار دادن فیکسچر ایمپلنت را فراهم کند. با توجه به این که این یک روش غیر رزکتیو است، می توان از آن به عنوان یک روش جراحی تک مرحله ای یا دو مرحله ای استفاده کرد، زیرا بافت نرم هنوز برای پوشاندن محل جراحی و غوطه ور شدن فیکسچر ایمپلنت در طول بهبودی وجود دارد. این به ویژه زمانی مفید است که بافت کراتینه شده اطراف ایمپلنت محدودی وجود داشته باشد که با استفاده از این تکنیک حفظ می شود و می تواند نیاز به مداخله جراحی بیشتر مانند پیوند بافت همبند را کاهش دهد.

هنگام در نظر گرفتن طراحی فلپ جراحی برای قرار دادن ایمپلنت های دندانی، معیارهای مجموعه ای Sclar را پیشنهاد کرد. با این حال، معیارهای Sclar زمانی که از روش جراحی ایمپلنت بدون فلپ استفاده می شود نمی توانند به طور کامل برآورده شوند و بنابراین ضروری است که جراحان آگاه باشند. محدودیت هایی که یک تکنیک جراحی بدون فلپ در مقایسه با بالا بردن فلپ موکوپریوستئال دارد که باید در مراحل اولیه برنامه ریزی درمان در نظر گرفته شود تا از دستیابی به نتایج درمان بهینه و قابل پیش بینی اطمینان حاصل شود.